Blogroll

डिमोस उपग्रहा

डिमोस उपग्रहा


मंगळाच्या दुसर्‍या उपग्रहाचे नाव डिमोस - त्याचा अर्थ दहशत असा आहे. याचा शोध इसॉप हॉल यांनी फोबोसच्या शोधाच्या सहा दिवस आधी म्हणजे १२ ऑगस्ट १८७७ रोजी लावला. याचे एकूण गुणधर्म पाहता हा फोबोसचा जुळा भाऊच आहे. शास्त्रज्ञांचे असेही मत आहे, की कदाचित फोबोस आणि डिमोस एकाच मोठय़ा लघुग्रहाचे दोन तुकडे असावेत.
याचा आकार फोबोसच्या सुमारे निम्मा आहे. ओबडधोबड आकाराच्या या मंगळाच्या उपग्रहाचा आकार १५X१२.२X११ किलोमीटर आहे. याची घनता १.४६ ग्रॅम वर्ग सें.मी. निश्‍चित करण्यात आली आहे. याचा मुक्त वेग दर सेकंदाला ५.६ मीटर किंवा सुमारे तासाला २0 कि.मी. आहे.
डिमोस मंगळाच्या क्षितिजावर पूर्वेला उगवून पश्‍चिमेला मावळतो. मंगळ आपल्या अक्षावर एक फेरी २४.७ तासांत पूर्ण करतो, तर डिमोसला त्याची एक फेरी पूर्ण करण्याकरिता ३0.४ दिवस लागतात. यामुळे डिमोस मंगळाच्या क्षितिजावर जवळ जवळ २.७ दिवस असतो. पण, याची कक्षादेखील मंगळाच्या विषुववृत्ताच्याच पातळीत असल्यामुळे हा मंगळाच्या ८२.७ अंश रेखांशाच्या उत्तरेवरून किंवा उणे ८२.७ अंश रेखांशाच्या दक्षिणेतून दिसत नाही. हा सुमारे २३,४६३ किलोमीटर अंतरावरून मंगळाची परिक्रमा करतो; तर याचा आपल्या कक्षेत वेग १.३५ किलोमीटर दर सेकंद किंवा ४८00 किलोमीटर दर तासाला इतका आहे. फोबोससारखा याचादेखील सूर्याच्या बिंबावरून प्रवास होताना दिसतो. हा ग्रहणाचाच एक प्रकार आहे. याला अधिक्रमण असे म्हणतात. मंगळावरून बघताना डिमोसचा कोनीय व्यास सूर्याच्या कोनीय व्यासाच्या एक दशांश आहे. तसेच, याचे अधिक्रमण फक्त दोन मिनिटाचे असते. डिमोसवरती यान उतरवून तिथल्या मातीचे नमुने पृथ्वीवर आणण्याच्या एका मोहिमेची कल्पना मांडण्यात आली आहे. या मोहिमेला गलिव्हर असे नावही सुचवले आहे; पण सध्या ही फक्त कल्पनाच आहे.

सूर्य तेजोनिधी लोहगोल

सूर्य तेजोनिधी लोहगोल


समाजावर नेहमीच पौराणिक कथांचा प्रभाव राहिला आहे. आपणही रामायण, महाभारताच्या कथा ऐकूनच लहानाचे मोठे झालो आहोत. या विविध पौराणिक कथांमधूनच आपल्याला निसर्गातील अनेक घटकांची, ग्रह-तार्‍यांची ओळख देवीदेवतांच्या रूपाने होत असते. असाच एक तारा ज्याबद्दल पौराणिक कथांपासून ते आधुनिक विज्ञानयुगापर्यंत प्रत्येक मनुष्याला नेहमीच कुतूहल वाटत आलेलं आहे.
हा तारा म्हणजे सूर्य. ज्याला पुराणांमध्ये देवाची जागा मिळाली आहे. रामायणातील बाल हनुमानाची गोष्ट तुम्हाला आठवतच असेल. पृथ्वीवरून दिसणारा हा लाल गोळा बाल हनुमानाला आकर्षित करून गेला, तसाच तो प्रत्येकाला आकर्षित करत असतो. प्रत्येकाच्या मनाच्या कोपर्‍यात कुठेतरी सूर्याविषयी अनेक प्रश्न घर करून असतात. ज्याच्या उगविण्याने व मावळण्याने सृष्टीत अनेक बदल घडतात, त्या सूर्याविषयी आपल्याला फारशी माहिती नसते.
सजीवांच्या जगण्याचा अविभाज्य घटक
पृथ्वीवरच्या प्रत्येक सजीवाच्या जीवनाचा अविभाज्य घटक असलेला सूर्य, आपल्या ग्रहमालेचा मध्यबिंदू आहे. सूर्यमालेचा जीव असणार्‍या या तार्‍याचा प्रभाव पृथ्वीसोबतच अन्य ग्रहांवरही असतो. सूर्याच्या उष्णतेच्या व शक्तीच्या प्रभावाशिवाय पृथ्वीवर जीवन असणे अशक्य आहे. या ब्रह्मंडात अनेक सूर्य व त्यांचा ग्रहमालिका अस्तित्वात आहेत.
सूर्य- एक तारा
सूर्य हा एक तारा आहे. ज्याला कुठलाही भरीव किंवा ठोस असा पृष्ठभाग नाही. हा एक वायूचा भला मोठा गोळा आहे, ज्यात ९३ टक्के हायड्रोजन आणि साधारण ७.८ टक्के हेलिअम वायू आहे.
सूर्य हा आपल्या सौर यंत्रणेचा मध्यबिंदू आहे. सूर्य हा एखादा दरवाजा समजले, तर पृथ्वी त्याची कडी भासेल इतकी ती सूर्याच्या तुलनेत लहान आहे. सूर्याला ठोस असा पृष्ठभाग नसल्याने सूर्यावर अनेक ठिकाणी वेगवेगळी फिरण्याची गती सापडते. सूर्यावरील वातावरणाचा विचार केला, तर सूर्यावर अनेक ठिकाणी काळे डाग आढळतात. वातावरण तप्त असते.
स्ाूर्याच्या बाहेरचे वातावरण
कोरोना हा सगळ्यात छोटा ग्रह प्लुटोपर्यंत पसरलेला आहे. सूर्याच्या भोवताली ८ ग्रह फिरतात. यापैकी ५ ग्रह आकाराने अतिशय छोटे आहेत. याशिवाय हजारो लघुग्रह, लाखो धुमकेतू व अनेक उल्कापिंडे ही सूर्याभोवती फिरत असतात. सूर्याला कुठलेही कडे नाही. सूर्यावरून येणार्‍या वादळांचा अभ्यास करून अंतरिक्षातील याने व शास्त्रज्ञ सूर्याबद्द्ल अधिकाधिक माहिती जमा करीत असतात. जेनिसीस हे यान 'नासा'ने विशेष करून सूर्याचा अभ्यास करण्याकरिताच बनविलेले आहे.
सूर्याच्या मध्यभागात तापमान १५ दशलक्ष डिग्री सेल्सिअस (२७ दशलक्ष डिग्री फरेनाईट) आहे. सूर्यावरील भाग ५00 किलोमीटर जाड थराने तयार झाला आहे, ज्यावरून सूर्याची उष्णता उत्सर्जित होऊन बाहेरच्या वायुमंडळामध्ये दाखल होते. सूर्यप्रकाशाच्या एका किरणाला पृथ्वीवर पोहोचण्याकरिता ८ मिनिटे लागतात.

वनस्पतींनाही असतात चाके

 वनस्पतींनाही असतात चाके


वाहनांना चाके असतात, पण वनस्पतींना ती कशी असतील? ही निसर्गाची किमया आहे. वाळलेल्या वनस्पतींचा बिया असलेला भाग वार्‍याने तुटून पडतो व वार्‍याबरोबरच जमिनीवरून गोलगोल फिरत एखाद्या ठिकाणी जाऊन थांबतो व तिथेच रुजतो. के असलेल्या गाड्या वापरणे हे तंत्र इतके सोपे आणि सर्वमान्य आहे, की एखाद्या शास्त्रज्ञाने केलेल्या संशोधनाची हेटाळणी करावयाची असेल, तर त्याने 'चाकाचा नव्याने शोध लावलाय,' अशा शब्दांत त्याची चेष्टा केली जाते.
हवेतून संचार, परावर्तित लहरींचा वापर करून अंधारातून किंवा धुक्यातून मार्ग शोधणे, विजेचा वापर, कॅमेरा, रॉकेट इ. अनेक तंत्रे मानवाने शोधण्यापूर्वीपासून ती प्राणिजगतात वापरली जात होती; पण चाकासारखी अत्यंत सोपी आणि सोयिस्कर प्रणाली निसर्गाने भूचर प्राण्यांच्या बाबतीत का वापरली नसावी, असा प्रश्न स्वाभाविकपणे आपल्या मनात उद्भवतो. या प्रश्नाचे उत्तर असे आहे, की चाके वापरण्यासाठी रस्ते किंवा रूळ अशा टणक आणि गुळगुळीत पृष्ठभागाची गरज असते.
निसर्गात असे रस्ते कोठेच नसतात आणि दुसरे म्हणजे झाडावर चढणे, दगड-धोंड्यांमधून, कडेकपार्‍यांतून आणि चिखलातून वाट काढणे अशा क्रियांमध्ये निसर्गात वावरणार्‍या भूचर प्राण्यांना चाकांची मदत न होता उलट अडचणच होईल. आपण मानवही घराबाहेर चाके वापरतो; पण पायर्‍या आणि उंबरठे असलेल्या घरात चाके असलेल्या गाड्या किंवा चाके लावलेले बूट वापरत नाही. बंदिस्त अशा वास्तूत चाकांचा वापर हा अगदी अलीकडल्या काळात होऊ लागला आहे आणि तोही रुग्णालये, विमानतळ आणि शॉपिंग मॉल अशा अगदी मोजक्या ठिकाणीच.
या तिन्ही ठिकाणी चाके असलेल्या गाड्या वापरता येतील असे सपाट किंवा कमी उतार असलेले प्रतल मुद्दाम निर्माण केलेले असतात व त्यामुळेच तेथे चाके वापरणे शक्य होते; परंतु चाकासारखे गोल गोल फिरत जमिनीवरून प्रवास करावयाचा हा प्रकार प्राणिजगतात नसला, तरी वनस्पतिजगतात मात्र दिसून येतो. अनेक हंगामी द्विदल वनस्पती बीजोत्पत्तीनंतर वाळून जातात. एका कमकुवत वाळक्या खोडाच्या आधारे उभा राहिलेला त्यांचा डोलारा वार्‍याच्या जोराने खोडापासून तुटतो आणि अशा वनस्पती मग एखाद्या चेंडूप्रमाणे गोल-गोल फिरत आणि वाटेत आपले बी टाकीत वार्‍याने दूर दूर नेल्या जातात