Blogroll

खग्रास चंद्रग्रहण

खग्रास चंद्रग्रहण

एप्रिल महिन्यात १५ एप्रिल रोजी खग्रास चंद्रग्रहण झाले. हे ग्रहण भारतातून दिसले नव्हते. ते दिसले होते उत्तर अमेरिकेतून. त्यांच्यासाठी ही एक पर्वर्णीच होती. कारण २0११ नंतरचे हे पहिले चंद्रग्रहण होते जे बघण्याची संधी मिळाली होती.
चंद्रग्रहणाच्या वेळी चंद्रावर पृथ्वीची सावली पडते. पृथ्वीच्या सावलीत चंद्र गेल्यामुळे काही काळ आपल्याला तो दिसत नाही किंवा फारच मंद दिसतो. चंद्रग्रहणाची मजा म्हणजे चंद्रग्रहण होत असेल तर पृथ्वीच्या ज्या भागातून चंद्र दिसत असेल, त्या सर्व भागातल्या लोकांना ते ग्रहण बघण्याची संधी असते. असेही अनेकदा होते, की संपूर्ण चंद्र पृथ्वीच्या सावलीतून जात नाही. पण जेव्हा चंद्र पृथ्वीच्या गडद सावलीतून जातो तेव्हा आपल्याला रंगांचा एक वेगळा आविष्कार दिसतो. खग्रास चंद्रग्रहण जेव्हा त्याच्या बरोबर मध्य कालावधीच्या जवळ असते, तेव्हा आपल्याला तो तांबडा तपकिरी रंगाचा दिसतो. होते काय, की जेव्हा सूर्याचा प्रकाश पृथ्वीच्या वातावरणातून जातो, तेव्हा एकतर त्यातील विविध रंगांची प्रकाशकिरणे विखुरली जातात. तसेच प्रकाशाचे वक्रीभवन होते. निळा रंग सर्वांत जास्त विखुरला जातो, तर लाल सर्वांत कमी. त्यामुळेच आपल्याला उगवता सूर्य किंवा चंद्र हा लालसर दिसतो. तसेच लाल प्रकाशाचे वक्रीभवन होऊन तो पृथ्वीच्या वातावरणातूनसुद्धा बाहेर पडतो आणि खग्रास ग्रहणाच्या वेळी याच तांबूस-लाल प्रकाशातून चंद्र गेल्यामुळे तो आपल्याला लाल तपकिरी रंगाचा दिसतो.

टपर वेअर लॅस्टिक

टपर वेअर लॅस्टिक


बाजारातून श्रीखंड, दही, गुलाबजामसह अनेक वस्तू प्लॅस्टिकच्या भांड्यातून आणतो. त्या वस्तू संपल्या की ही प्लॅस्टिकची भांडी अथवा डबे घरात वापरू लागतो. याचं कारण त्यांची झाकणं घट्ट बसतात हे आहेच, पण त्याचबरोबर हे डबे चांगले टिकाऊ, पण वजनाला हलके असतात. ते गंजत नाहीत. लोणच्याच्या खाराचा त्यांच्यावर परिणाम होत नाही. यामुळे अशा प्रकारच्या भांड्यांना महिलावर्गाची चांगलीच पसंती असते.
या प्रकारच्या प्लॅस्टिक भांड्यांचा शोध अर्ल सायलाय टपर याने लावला म्हणून यांना 'टपर वेअर' असं म्हणतात. हा टपर खरं तर व्यवसायानं झाडांचा डॉक्टर होता. झाडांवरची कीड नाहीशी करणे, एका ठिकाणचं झाड अडथळा होऊ लागले, तर ते मुळासकट काढून दुसरीकडे लावून जगवणे हा त्याचा व्यवसाय.
अमेरिकेतील आर्थिक मंदीच्या काळात त्यानं द्यू पाँट कंपनीत नोकरी धरली. त्या काळात काचेच्या, तसंच चिनी मातीच्या बरण्या आणि पत्र्याचे डबे पदार्थ साठविण्यासाठी मोठय़ा प्रमाणावर वापरले जात. टपर कचर्‍यापासून प्लॅस्टिक बनवण्याच्या संशोधन प्रकल्पावर काम करीत होता. प्लॅस्टिकला हवा तसा आकार देता येतो. ते लवचिक असलं तरी टिकाऊ असतं. तसंच खाद्य पदार्थातील रसायनांचा त्याच्यावर कोणताही परिणाम होत नाही.
टपरच्या हे लक्षात येताच बराच पुढचा विचार करून त्यानं द्यू पाँटची नोकरी सोडली. मग त्यानं टपर प्लॅस्टिक कंपनीची स्थापना केली. सुरूवातीस त्यानं बुटाच्या टाचा बनवून विकल्या; पण युद्ध समाप्तीनंतर त्यानं घरगुती वापरासाठी प्लॅस्टिकचे डबे तयार करणे सुरू केले.
या डब्यांचं झाकण विशिष्ट प्रकारे दाबून बसवलं, की डब्यातील हवा बाहेर पडते, हे त्याच्या प्रतिनिधींनी दारोदार हिंडून सिद्ध केलं. त्यामुळे या डब्यांना मिळणारा प्रतिसाद वाढला. खाद्यपदार्थांसाठी अशी भांडी उपयोगी पडतात, हे समजल्यावर तर त्याच्या वापरात कितीतरी वाढ झाली व टपरचा कोट्यधीश बनवायचा मार्ग मोकळा झाला.

कस्तुरी मृग

कस्तुरी मृग

कस्तुरी मृग
कुठे मिळते ही कस्तुरी? ती मिळते कस्तुरी मृगाच्या नाभीजवळच्या गंध गं्रथीतून. हरीण कुळाशी नातं सांगणार्‍या पाच प्रजातींमधील कस्तुरी मृग हा आशिया खंडातल्या भारताच्या हिमालयीन पर्वतरांगांमध्ये, त्याचप्रमाणे दक्षिण चीन, रशिया, नेपाळ, कोरिया, म्यानमार या देशांत सापडतो. पॅलिआर्कट्रीक आणि पौर्वात्य भागात त्यांचं अस्तित्व आहे. पर्वतीय डोंगररांगांत साधारणत: १६00 मीटर उंचीपर्यंत त्यांचा वावर असतो. थंडीच्या मोसमात ते तीव्र उताराच्या सूचिपर्णी जंगलात जातात. डोंगर-कपार्‍या हे त्यांचं आवडतं आश्रयस्थान. उन्हाळ्यात नद्या, ओढे, झरे यांच्या जवळपास कुरणात किंवा शेतात ते बागडताना दिसतात. पाणथळ दलदलीचा भाग मात्र त्यांना अगदी वज्र्य असतो. स्तुरी' या सुगंधी द्रव्याने अवघ्या जगाला आकर्षित केलंय. आपल्या देवांना सुगंधी कस्तुरीचा टिळा कपाळाला लावून प्रसन्न करता येतं. फार प्राचीन काळापासून ही प्रथा प्रचलित आहे. कस्तुरी म्हणजे फक्त सुगंधी गुणधर्म असलेलंच मौलिक द्रव्य नाही, तर त्यात औषधी गुणधर्मही आहेत. आयुर्वेद आणि गंधशास्त्रविषयक प्राचीन वाड्मयात त्यांची वर्णनं आढळतात. त्याचप्रमाणे चीन व कोरियातल्या चारशेहून अधिक पारंपरिक औषधोपचारांत कस्तुरीचा वापर केला जातो. याला ५000 वर्षांची परंपरा आहे. पेशवेकाळात 'लाडाचे कारंजे' या गावच्या सावकाराने आपल्या वैभवाचं प्रदर्शन करण्यासाठी आपल्या वाड्याच्या मातीच्या गिलाव्याच्या भिंती कस्तुरीने सुगंधित करून टाकल्या. त्याने गिलाव्याच्या मातीतच कस्तुरी कालवली. पुढच्या विपरीत काळात लोकांनी त्याच्या पडक्या भिंतींची माती लुटून नेल्याची कथा प्रचलित आहे.
हरणासारख्या या प्राण्यांचं वर्णन हरणांशी जुळतं. पुढचे निमुळते आखूड पाय आणि मागचे लांब पुष्ट पाय त्यांना खडकाळ उतार-चढ करायला व पळायला उपयोगी पडतात. पाठ कमानदार असते. मागच्या पायावरची शरीराची उंची सर्वाधिक असते. लांब-लांब झेपा घेतच ते पळतात. नरांचं वजन माद्यांपेक्षा जास्त असतं. ते १५ ते १७ किलो भरतं. दोघांनाही शिंग नसतात.
कस्तुरी मृग ओळखण्याची ठळक खूण म्हणजे त्याच्या वरच्या जबड्यातून बाहेर डोकावणारे, दोन वळणदार आणि टोकदार सुळे. ते खाली विळ्याच्या पात्यासारखे उलटे वळलेले असतात. वयस्कर नराचे सुळे खालच्या जबड्याच्याही बाहेर खाली गेलेले दिसतात. त्यांचा उपयोग प्रतिस्पध्र्याशी लढायला होतो. पूर्ण वाढीच्या दातांची लांबी दहा सेंटिमीटरपर्यंत भरते.
नवीन जन्मलेल्या पाडसाच्या अंगावर मऊ, आखूड, गडद तपकिरी केस असतात. त्यावर पिवळे किंवा पांढरे ठिपके असतात. थंडीच्या प्रारंभी त्या केसांची जागा प्रौढ वयातले भरड, लांब, दाट केस घेतात. ठिपके पुसट होतात किंवा पूर्णपणे नाहीसे होतात. कान सशासारखे किंचित गोलाकार असतात. पायांचे खूर लांब, तळाला जास्त रुंद, पण थोडे टोकदार असतात. त्यामुळे ते मऊ भुसभुशीत मातीत किंवा बर्फात रुतत नाहीत.
गंध ग्रंथी हे नराचं वैशिष्ट्य. त्या तीन प्रकारच्या असतात. खुरांवर, शेपटीखाली व जननेंद्रिय आणि नाभीच्या मधल्या भागात त्या आढळतात. नाभीजवळच्या साधारण तीन सेंटिमीटर रुंद आकाराच्या ग्रंथीतून कस्तुरी स्रवते. त्यातून सुमारे २८ ग्रॅम कस्तुरी मिळते. ती मेणचट आणि गडद लाल रंगाची असते. कस्तुरीचा वास खूप लांबून ओळखता येतो. तीन हजार भाग द्रवात एक भाग कस्तुरी असली, तरीही त्याचा वास आपण ओळखू शकतो. मोहवून टाकणारा असा हा गंध आहे. कस्तुरी हे सोन्याच्या तिप्पट भावाने विकलं जाणारं मौलिक द्रव्य आहे. रशियात वर्षाला १७ ते २0 हजार प्राणी त्यासाठी बेकायदा मारले जातात. या प्राण्यांचं जतन करणं हे निसर्गाचं रक्षण आणि व्यापार या दोन्ही दृष्टींनी फार महत्त्वाचं आहे.

एबल ३३ तेजोमेघ, Abell 33 nebula

 एबल ३३ तेजोमेघ, Abell 33 nebula 

 एबल ३३ तेजोमेघ, Abell 33 nebula
लग्नाचे दिवस आले म्हणजे अंगठय़ा आल्याच आणि आजची ही अंगठी खरोखरच आकाशातून आलेली आहे. हा तेजोमेघ आहे एबल ३३. हा तेजोमेघही ग्रहसदृश तेजोमेघांपैकी आहे. हा हायड्रा तारकासमूहातील अल्फराड तार्‍याच्या किंचित उत्तरेला आहे.
सूर्यासारख्या तार्‍यांचा अंत एका कृष्णबटू तार्‍यात होतो. त्यापूर्वी हे तारे प्रसरण पावू लागतात. त्यांचा आकार इतका वाढतो, की ते त्यांच्या ग्रहमालेतील ग्रहांच्या कक्षेपेक्षाही मोठे होतात. कालांतराने हे प्रसरण थांबतं आणि त्या तार्‍याचे बाह्यआवरण थंड होऊ लागतं. आता त्या तार्‍याचं आकुंचन होऊ लागतं. या आकुंचनाच्या वेळी थंड झालेला बाह्यभाग तसाच राहतो. त्या तार्‍याभोवती त्याचे एक प्रकारचे आच्छादन तयार झाल्यासारखे होते. असा हा खगोलीय पदार्थ आपल्याला ग्रहांसारखा दिसतो.
सहसा हे तेजोमेघ अगदी अचूक वतरुळाकार नसतात. तार्‍याच्या आकुंचनाच्या वेळी काही घडमोडी होत असतात; पण हा तेजोमेघ फारच सुंदर असा गोलाकार तेजोमेघ आहे. गंमत म्हणजे या तेजोमेघात आणि आपल्यात एक तारा असा आला आहे, की तो याच्या बाह्यआवरणाच्या जवळ आहे, त्यामुळे याला एक हिरा जडविलेल्या अंगठीचे रूप आले आहे. हा तेजोमेघ खुद्द आपल्यापासून २५00 प्रकाशवर्ष अंतरावर आहे, तर हा तारा आपल्यापासून सुमारे ७८0 प्रकाशवर्ष दूर आहे. एकूण काय तर 'हिरा कुठे तर अंगठी कुठे' अशी परिस्थिती आहे; पण तरीही हे एकूण दृश्य मात्र फारच सुंदर आहे. हे चित्र युरोपियन सदर्न ऑब्जरवेटरीचा व्हेरी लार्ज टेलिस्कोप वापरून घेतले आहे.

न्यूमॅटिक ब्रेक, pneumatic brake

न्यूमॅटिक ब्रेक, pneumatic brake how it works??

न्यूमॅटिक ब्रेक, pneumatic brake


एक आगगाडी रुळावरून घसरलेली पाहून अशा घसरलेल्या रेल्वेचे डबे उचलून परत रुळावर ठेवणारे यंत्र त्याने बनवले. त्याचे पेटंट घेतले आणि वडिलांच्या कारखान्याशेजारीच त्याने स्वत:चा कारखाना उभारला. त्याला चांगला प्रतिसाद मिळाला. र्ज वेस्टिंग हाऊस (धाकटा) हा जॉर्ज वेस्टिंग हाऊस यांचा मुलगा. वडिलांच्या नावावर तब्बल ३00 शोधांची एकाधिकार पत्रे होती. धाकटा जॉर्ज वडिलांच्या कारखान्यातच वाढला आणि तिथेच लुडबुड करता-करता त्याने यांत्रिकीचे पहिले धडे घेतले. वयाच्या पंधराव्या वर्षी तो पळून अमेरिकी उत्तरी सैन्यात दाखल झाला. यादवी संपल्यावर वडिलांच्या आग्रहास्तव तो न्यूयॉर्क येथे महाविद्यालयात दाखल झाला. काही काळातच प्राचार्यांनी धाकट्या जॉर्जची हुशारी पाहून थोरल्या वेस्टिंग हाऊसना 'त्याला तुमच्या यंत्रशाळेत काम करू द्या' असा सल्ला दिला व तो लगेचच अमलात आणण्यास सांगितले.
दरम्यान, एक आगगाडी रुळावरून घसरलेली पाहून अशा घसरलेल्या रेल्वेचे डबे उचलून परत रुळावर ठेवणारे यंत्र त्याने बनवले. त्याचे पेटंट घेतले आणि वडिलांच्या कारखान्याशेजारीच त्याने स्वत:चा कारखाना उभारला. त्याला चांगला प्रतिसाद मिळाला. काही वर्षांनंतर दोन आगगाड्यांची समोरासमोर झालेली टक्कर त्याला पाहायला मिळाली. त्या काळात प्रत्येक डब्यात आणि इंजिनात एक-एक 'ब्रेकमन' असे. त्यातल्या एकाने ब्रेक दाबला तरी बाकी ब्रेकमन्स बरोबर नेमके त्याच वेळी ब्रेक दाबू शकत नसत. त्यांच्यातील या विसंवादामुळे गाड्यांचे डबे रुळावरून घसरत असत.
त्या काळात स्वित्झर्लंडमध्ये खूप दाबाखालची हवा झोत स्वरूपात वापरून बोगदे खणल्याचे धाकट्या वेस्टिंग हाऊसच्या वाचनात आले. याच तत्त्वाचा वापर करून ड्रायव्हरनं एक खटका ओढताच सर्व डब्यातले ब्रेक या हवेच्या झोताने एकदमच कार्यरत करता येतील, असा विचार त्याच्या मनात डोकावला. त्यावर संशोधन करत त्याने आपला विचार प्रत्यक्षात उतरवला. यामुळे आता गाड्या हळू चालवायचं कारण उरलं नव्हतं. याचं कारण वेस्टिंग हाऊसची नवी हवा दाब प्रणाली चाकांची गती थांबवायला उपयुक्त ठरू लागली होती. पुढे या धाकट्या वेस्टिंग हाऊसने सुमारे ४00 शोधांचं पेटंट घेतले आणि बापसे बेटा सवाई हे सिद्ध केले. न्यूमॅटिक ब्रेक ही त्याने रेल्वेला दिलेली मोठीच देणगी आहे. काही काळानंतर आता ब्रेकच्या प्रणालीत सुधारणा होऊन त्यात अत्याधुनिकता आली, तरी जॉर्ज वेस्टिंग हाऊस (धाकटा) यांच्या शोधाचे महत्त्व अद्यापही कमी झालेले नाही.

फेंगडे मासे

फेंगडे मासे 

फेंगडे मासे

सप्टेंबर महिन्यांमध्ये सगळी पृथ्वी हिरवा शालू पांघरून बसलेली असते. या कालावधीमध्ये निसर्गात भटकंती म्हणजे मन प्रसन्न आणि तृप्त तर होतेच; पण निसर्गात काय बघू न काय नको, अशी अवस्था होते. सगळं अद्भुत आणि रमणीय. एकदा असाच ताम्हिणी परिसरामध्ये फिरत असताना हिरव्यागार भातखाचरातून खळखळणार्‍या पाण्याचे धबधबे बघत होतो. धबधब्याचे पाणी ज्या उत्साहाने आणि जोमाने पडत असते, ते बघून आपल्यालासुद्धा खूप उत्साह वाटतो. अशाच भातखाचरातून जात असताना गमतीशीर बाब दिसली.
भातखाचराच्या ज्या कोपर्‍यातून पाण्याचा प्रवाह पुढे जात होता, त्या चिंचोळ्या प्रवाहामध्ये कॉटनची साडी सोडली होती. साहजिकच सर्व पाणी त्या साडीवरून पुढे जात होते. एका ठिकाणी साडीवर खूप मासे एकत्र काही तरी खाण्याचा प्रयत्न करीत आहेत, असे वाटले म्हणून जवळून निरीक्षण केले. ज्या ठिकाणी मासे एकत्र जमा होत होते, तेथे साडीच्या खाली एक मोठय़ा तोंडाचे मडके ठेवलेले होते आणि साडीला खालच्या बाजूने गव्हाचे पीठ लावलेले होते. साहजिकच, त्या वासाने सगळे मासे तेथे जमा होत होते व साडीला असलेल्या छिद्रातून खाली मडक्यात पडत होते. मासेमारीची ही पद्धत पावसाळ्यात बर्‍याच ठिकाणी वापरली जाते. उत्सुकता म्हणून पाहिले, तर हे सगळे मासे फेंगडे मासे होते. मुरे, फेंगडे असे एकत्र वावरताना दिसतात. हा मासा शास्त्रीयदृष्ट्या खूप अलीकडे अभ्यासला गेला आहे. हा मासा फक्त पश्‍चिम घाटातच सापडतो. या माशाचे प्रमाणसुद्धा कमी झाले आहे. त्याचे प्रमुख कारण म्हणजे त्याच्या अधिवासावर होणारे आक्रमण. डोंगरकपारीतील छोटे-छोटे ओहोळ हा यांचा मुख्य अधिवास; परंतु बेसुमार जंगलतोडीमुळे पाण्याचे प्रवाह बदलतात, माती वाहून जाते. याचा परिणाम अन्यही अनेक माशांच्या अधिवासावर होत असतो.
जसजसे पाण्याचे प्रवाह सुकायला लागतात, तसा फेंगडा मासा नदी, तलाव यासारख्या मुख्य पाण्यामध्ये येऊन स्थिरावतो आणि पुनरुत्पादन कालावधीमध्ये पुन्हा तो प्रवाहाच्या उलट दिशेने टेकडी, डोंगर, दरी यांतील स्वच्छ पाण्याच्या प्रवाहामध्ये जातो. ज्या पाण्याला खूप वेग आहे, अशा ठिकाणी राहणे ते पसंत करतात. पाण्याच्या प्रवाहाशी सामावून घेण्यासाठी या माशाच्या तोंडाचा आकार विशिष्ट पद्धतीमध्ये विकसित झालेला असतो. तोंडाच्या साह्याने पाण्याच्या तळाशी हे मासे चिकटून राहतात. या माशाचा जीवशास्त्रीय अभ्यास होणे गरजेचे आहे. त्यातून आणखी काही गोष्टींचा उलगडा होऊ शकेल. मात्र, त्यासाठी प्रथम त्यांची संख्या कशी वाढेल, याचा विचार करायला हवा. नदीनाल्यांचे प्रदूषण थांबविल्याशिवाय ते शक्य नाही.

स्त्रियांपेक्षा पुरुष जास्त बुद्धिमान असतात?

स्त्रियांपेक्षा पुरुष जास्त बुद्धिमान असतात?


युवक - माकडांपेक्षा मानवाच्या मेंदूचं वजन जास्त असल्यानं मानव माकडांपेक्षा जास्त बुद्धिमान आहे. पुरुषांच्या मेंदूचं वजन स्त्रियांच्या मेंदूपेक्षा साधारण शंभर ग्रॅम जास्त असतं. त्यामुळे साहजिकच पुरुष स्त्रियांपेक्षा जास्त बुद्धिमान असतात!
युवती - (हसून) मेंदूच्या वजनाप्रमाणे बुद्धिमत्ता ठरली, तर देवमासा माणसाच्या सहा पट बुद्धिमान ठरेल! प्रत्यक्षात मेंदू किती परिपक्व (मॅच्युअर) झाला आहे, यावर बुद्धिमत्ता ठरते. तुम्हा युवकांपेक्षा आम्हा युवतींचाच मेंदू अधिक परिपक्व असतो, असं विज्ञानानं दाखवून दिलं आहे. इंग्लंडमधल्या न्युकॅसल विद्यापीठातले मार्कस कैसर आणि त्यांच्या सहकार्‍यांनी 'चुंबकीय अनुनाद चित्रीकरण' (मॅग्नेटिक रेझोनन्स इमेजिंग) वापरून मेंदूंचा तुलनात्मक अभ्यास केला. त्याआधारे, समान वयाच्या युवकांपेक्षा युवतींचा मेंदू अधिक परिपक्व असतो, असा निष्कर्ष त्यांनी काढला आहे. त्यांना असं आढळलं, की मेंदूची पुनर्रचना करण्याचं काम युवतींमध्ये युवकांच्या आधी सुरू होतं.
युवक - मेंदूची पुनर्रचना?
युवती - आपण शिकतो तेव्हा मेंदूतल्या चेतापेशींमध्ये अनुबंधनं (सिनॅप्स) निर्माण होतात. मेंदूतल्या चेतापेशी आणि अनुबंधनांची संख्या जसजशी वाढत जाते, तसतशी मेंदूत त्यांची पुनर्रचना केली जाते. हे काम युवतींच्या मेंदूमध्ये लवकर सुरू होतं, असं या शास्त्रज्ञांना आढळलं.
युवक - पण, या पुनर्रचनेची गरजच काय?
युवती - वाढत्या वयाबरोबर बदलणार्‍या आपल्या गरजांनुसार आपली कामं अधिक कार्यक्षमपणे होण्यासाठी ही पुनर्रचना केली जाते. या पुनर्रचनेत फारसा वापर न होणारी अनुबंधनं काढून टाकली जातात, तर महत्त्वाच्या कार्यांसाठी संबंधित चेतापेशींमध्ये अधिक कार्यक्षम अनुबंधनं निर्माण केली जातात. उदाहरणार्थ, आपल्याला दिसणार्‍या दृश्याची ऐकलेल्या ध्वनींशी सांगड घालण्याचं काम करणारी अनुबंधनं सातत्यानं लागतात. यासाठी दृश्य आणि ध्वनी संदेशांवर प्रक्रिया करणार्‍या चेतापेशींमध्ये वेगवान संदेशवहनासाठी विशेष अनुबंधन-मार्गाची निमिर्ती केली जाते. अशा सुधारणांमुळे आपला मेंदू त्याचं कामं अधिक झपाट्यानं आणि कार्यक्षमतेनं करू शकतो. युवतींच्या मेंदूत ही विकासप्रक्रिया लवकर सुरू होते. म्हणूनच मेंदूच्या वजनाच्या बढाया मारण्याऐवजी युवती अधिक परिपूर्ण विचारानं परिपक्वतेचं माहात्म्य पटवून देतात!

बचनाग आणि अतिविष

 बचनाग आणि अतिविष


देवतात्मा हिमालय अनेक औषधी वनस्पतींचं माहेरघर आहे. अस्सल ब्रह्मकमळ, अस्सल कुटकी, खुरासनी ओवा दारूहळद, जटामासी आणि बचनाग. स्सल बचनाग काश्मीरपासून नेपाळ, हिमालयात वाढतो. त्याचं अस्सल नाव 'वत्सनाभ', अपभ्रंशानं 'बचनाग.' 'वत्सनाभ' या संस्कृत नामानं त्याचं व्यवच्छेदक लक्षण स्पष्ट होतं. या वर्षायू वनस्पतीला जमिनीत कंदांची जोडी असते. हे दोन्ही कंद एकमेकांना जुळलेले असतात. त्यांची आकृती दिसते वासराच्या अर्थात गाईंच्या वासराच्या बेंबीसारखी. नाभीसारखी दिसते म्हणून ही वनस्पती 'वत्सनाभ.'
वत्सनाभचा भाईबंद आहे अतिविष. अतिविषही हिमालयाचाच रहिवासी. नावावरूनच स्पष्ट होतं, की ही वनस्पती विषारी आहे. वत्सनाभ, त्याचाच भाऊ म्हणजे विषारीच. वत्सनाभाची पर्यायी आयुर्वेदीय नावे आहेत ती त्याच्या विषारी स्वभावावरूनच. विष, गरल आणि प्राणहर. याचबरोबर वत्सनाभ अमृत म्हणूनही ओळखला जातो. विष आणि अमृत! दोन्ही जन्माला आली ती अमृतमंथनातून. आयुर्वेदात एक प्रसिद्ध श्लोक आहे तो असा,
'योगादपि विषं तीक्ष्णं उत्तमौषधं भवेत्।
भैषजं काऽपि दुयरुक्तं तीक्ष्णं संभाव्यते विषम्।।

'योग्य प्रमाणात वापरल्यास विष हे उत्तम औषध ठरतं, तर प्रमाणाबाहेर मात्रेत दिल्यास औषध-भैषजही विषच ठरूशकतं,' याच न्यायाने थोड्या प्रमाणात वापरलेला वत्सनाभ आणि अतिविष गुणकारी ठरतात. बाळगुटीत अतिविष समाविष्ट आहे, ते सर्वच बालविकारांवरचा इलाज म्हणून, यामुळेच अतिविषाला 'महौषधी' आणि 'शिशुभैषज' म्हटलं जातं! अकोनिटम् किंवा अकोनाईट नावाचं औषध होमिओपॅथी पद्धतीत तापावरचा उपचार म्हणून वापरलं जातं, तसंच 'त्रिभुवनकीर्ती' या आयुर्वेदीय ज्वरनाशकात बचनाग आहे. बचनाग आणि अतिविष या दोन्ही वनस्पती औषधी गुणांच्या. या दोन्हीची प्रजाती अँकोनिटम्. अँकोनिटम् फेरॉक्स. फेरॉक्स म्हणजे 'भयप्रद.' बचनाग तर अँकोनिटम् हेटेरोफायलम्. हेटेरोफायनमचा अर्थ भिन्न पानं असणारा, म्हणजे 'अतिविष.' वनस्पतीशास्त्रातील या दोन्हीचं आणखी एक नाव म्हणजे 'माँक्स् हूड.' साधारण एक मीटरपर्यंत उंची, पानांची तर्‍हा जातीप्रमाणे, फुलांचा रंगही जातीनुसार, पांढरा, पिवळा; पण सर्वांत देखणी गडद निळ्या-जांभळ्या वर्णाची. त्यांच्यात निदलं, दलं म्हणजे पाकळ्या असा भेदभाव नाही. सगळीच एका वर्णाची, त्यातील एक घटक अतिशय मोठा, उरलेल्या सर्वांना आपल्या अंतरंगात वेढून टाकणारा, त्याची आकृती ख्रिस्ती धर्मगुरूंच्या टोपीसारखी म्हणून याचं नाव मॉक्स् हूड-फणा.
अँकोनिटम् - ग्रीक शब्द 'अकोनिटॉन' हे अँकोनिटम्चं मूळ. 'अँकोन'चा अर्थ 'बाण.' प्राचीन काळापासून अँकोनिटम्चा विषारी स्वभाव ज्ञात होता, त्यामुळे याचे कंद वापरून बाणाची टोकं विषारी केली जात. प्लिनीच्या मते काळ्या समुद्राजवळ 'अँकोन' नावाचं स्थान होतं. हे स्थान म्हणजे अँकोनिटम्ची जन्मभूमी आणि म्हणून नाव अँकोनिटम्. दुसर्‍या एका ग्रीक दंतकथेनुसार 'अँकोनिटस्' नावाचा एक पर्वत होता. 'हक्यरुलस' म्हणजे ग्रीक पुराणकथेतील भीमाचा अवतार. त्याचं आणि सेरबेरस नावाच्या एका पिसाळलेल्या कुत्र्याचं तुंबळ युद्ध अँकोनिटस् पर्वतावर झालं. हा तीन डोक्यांचा कुत्रा इकिड्ना ही सर्पकन्या व टायफोन यांचा मुलगा. या कुत्र्याची विषारी लाळ अँकोनिटस् पर्वतावर पडली. ती जिथे पडली तिथे अँकोनिटम् ही वनस्पती जन्माला आली व तिने लाळेचा विषारीपणा आत्मसात केला, त्यामुळेच 'अँकोनिटम् फेरॉक्स' म्हणजे भयावह विष.